Καλώς ωρίσατε, Benvenuto, Welcome, Willkommen, Welkom Bienvenue, Bienvenido, Bem vindo, Добро, Hoşgeldiniz

Προσφατες δημοσιευσεις :

από τους αποφοίτους του Εκκλησιαστικού Λυκείου Νεαπόλεως

Κείμενα μαθητών-τελειοφοίτων
Γ΄ Εκκλησιαστικού Λυκείου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης

25 Μαΐου 2018


Αναστασία Πολίτου: Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Αύριο θα χτυπήσει το τελευταίο μας κουδούνι. Θα αφήσουμε πίσω μας αυτό το σχολείο, όμως μέσα στους τοίχους του θα μείνουν και οι αναμνήσεις των τελευταίων 6 χρόνων. Τα άγχη και οι αγωνίες μας, οι προσπάθειες, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες, τα καχύποπτα βλέμματα των καθηγητών μας, τα γέλια, οι φιλίες, τα εφηβικά μας όνειρα. Άλλα χαραγμένα στην καρδιά μας και άλλα στα θρανία μας. Κάποιοι από εμάς θα ανακουφιστούν που τέλειωσε μια μακρά και, ιδίως φέτος, δύσκολη πορεία και κάποιοι θα συγκινηθούν ελπίζοντας να μπορούσαν να τα ξαναζήσουν όλα από την αρχή. Όμως, το σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια εφοδιαστήκαμε με γνώσεις και αρετές για να μπορέσουμε να ατενίσουμε με τόλμη το μέλλον. Γιατί το τέλος αυτής της όμορφης διαδρομής σηματοδοτεί την αρχή μιας δυσκολότερης: αυτήν της ενήλικης ζωής. Κρατάμε, λοιπόν, τις γλυκές αυτές εμπειρίες και ανοίγουμε τα φτερά μας για να χαράξουμε τα δικά μας μονοπάτια στον χάρτη της ζωής.

Νίκος Μανωλάκε (Ρουμανία): Βρίσκομαι σήμερα εδώ 800 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι και την οικογένειά μου σε ένα μέρος, όπου πέρασα έξι χρόνια. Τα πιο όμορφα και δημιουργικά χρόνια της ζωής μου. Έμαθα πολλά για την ιστορία και την παράδοση αυτού του τόπου και άρχισα να αγαπώ την Ελλάδα και ειδικά το σχολείο που με μεγάλωσε και έγινε η δεύτερή μου οικογένεια. Αυτή την στιγμή σας μιλάω χάρη στους καθηγητές και καθηγήτριές μου, που με δίδαξαν αυτήν τη θαυμάσια γλώσσα.

Αντωνία Τσερκίντζελη: Ήρθα σε αυτό το σχολείο στα μέσα της πρώτης λυκείου. Ήμουν σίγουρη για την απόφαση που πήρα, γιατί ήθελα κάτι καλύτερο για μένα συγκριτικά με αυτό που μου πρόσφεραν στο προηγούμενο σχολείο μου. Από την πρώτη κιόλας μέρα κατάλαβα ότι αυτό το σχολείο διαφέρει από τα άλλα, βλέποντας τον τρόπο συμπεριφοράς των μαθητών και των καθηγητών. Μπορεί το κτήριο να μην είναι τόσο σύγχρονο όσο το προηγούμενο σχολείο, αλλά η ποιότητα και το ήθος των παιδιών και των καθηγητών ήταν αυτά που με κράτησαν εδώ. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε και τώρα στέκομαι μπροστά σας και σας βεβαιώνω ότι δεν μετάνιωσα που ήρθα εδώ. Αυτό το σχολείο με έχει αλλάξει ως άνθρωπο και μου πρόσφερε κάτι που δεν είχα πιο πριν. Οι συμμαθητές έγιναν πραγματικοί φίλοι και οι φίλοι οικογένεια. Φεύγοντας λοιπόν από το σχολείο δεν θα το ξεχάσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την οικογένειά μου!

Κωνσταντίνος Δαμιανός: Τελειώνω τη μαθητική καριέρα μου σε έναν χώρο, που με δέχτηκε θερμά και φιλόξενα, όταν πρωτοήρθα τέσσερα χρόνια πριν. Υπέροχοι άνθρωποι – καθηγητές στάθηκαν δίπλα μου σε όποια προβλήματα αντιμετώπισα, τα οποία δεν ήταν πάντα γνωστικής φύσης. Με προετοίμασαν στο έπακρο για την πρώτη σημαντική μάχη της ζωής μου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ευλογήθηκα να περάσω αυτά τα χρόνια ανάμεσα σε όλους εσάς και σε έναν χώρο που είναι εμφανής η παρουσία του Θεού αυτά τα τέσσερα ευλογημένα χρόνια.

Κωνσταντίνος Κωστόπουλος: Τα έξι χρόνια της ζωής μου που με σημάδεψαν είναι αυτά στο εκκλησιαστικό σχολείο, γιατί απέκτησα πολλές θεολογικές γνώσεις και έκανα πολλές φιλίες αξέχαστες. Αυτό όμως που θα θυμάμαι είναι οι αταξίες και οι ζαβολιές που σκαρώναμε. Όλα αυτά σημάδεψαν θετικά τη ζωή μου. Μακάρι να μπορούσα να τα ξαναζήσω!

 Βάια Σταυρίδου: Στο εκκλησιαστικό λύκειο ήρθα στη δευτέρα λυκείου. Αφήνοντας πίσω τις κακές αναμνήσεις των προηγούμενων σχολείων δημιούργησα στον χώρο αυτό δυνατές φιλίες και το σχολείο αυτό έφτασε να είναι το δεύτερο σπίτι μου. Τι να πει κανείς για τους καθηγητές, οι οποίοι πέρα από την πληθώρα γνώσεων που μας παρέχουν, προσφέρουν και ανθρωπιστική παιδεία επιτελώντας ένα ιερό λειτούργημα! Τώρα που τελειώνουμε το σχολείο ποιος από μας μπορεί να ξεχάσει τις πλάκες, τα γέλια, ακόμα και τις φωνές των καθηγητών, που μας μαλώνουν για να διαβάζουμε περισσότερο; Αύριο το κουδούνι θα χτυπήσει για τελευταία φορά και τότε θα πρέπει να βγούμε στη ζωή για να ακολουθήσει ο καθένας τη δική του πορεία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν όμως, είμαι σίγουρη πως θα αναπολώ με νοσταλγία και χαμόγελο τα χρόνια αυτά, γιατί, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, που γράφτηκε αρκετά χρόνια πριν γεννηθώ, αλλά παραμένει διαχρονικό: «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα»!





Σ. Σ. 
Γιατί ακόμη και στις μέρες μας τα εκκλησιαστικά Σχολεία εμπνέουν !!!